Sygnały satelitarne przechodząc przez ziemską atmosferę ulegają opóźnieniu. Jednak to opóźnienie jest zupełnie różne dla sygnałów optycznych, w tym laserowych, oraz sygnałów mikrofalowych wykorzystywanych w technice GNSS. Opóźnienie hydrostatyczne (suche) jest nieco większe w przypadku pomiarów laserowych niż pomiarów mikrofalowych, natomiast część mokra opóźnienia związana z zawartością pary wodnej w atmosferze – opóźnia sygnały mikrofalowe nawet 20-30x bardziej niż laserowe. Każda stacja laserowa wykonująca pomiary do satelitów została wyposażona w stację meteorologiczną, żeby wyliczać opóźnienie troposferyczne. Jednakże stacje dają informację jedynie punktowo – w miejscu wykonywania pomiarów, zamiast uwzględnić pełen przekrój przez ziemską troposferę – w różnych kierunkach do satelitów przelatujących nad stacją.
Naukowcy z IGiG UPWr zaproponowali różnie rozwiązania dla modelowania opóźnienia wiązki laserowej w atmosferze. Rozwiązania te polegają na wykorzystaniu numerycznych modeli pogody przetworzonych do postaci opóźnienia lasera tzw. Vienna Mapping Function 3 dla obserwacji optycznych (VMF3o) oraz Postdam Mapping Function (PMF), a także uproszczony model asymetryczności atmosfery – Wrocław Gradient Model (WGM).
więcej...